ко распукана месечина, моите писанија стојат на порти и тивко потпевнуваат: „по друм одам мајче, по друм лежам, ама...“ и сетиќи воздишките в гради им се пикаат, здивот им го крадат, усни да занемат, песна да не дослушат, песна жалосна. за тие недопир ...
Во распуканата празнина, секогаш се раѓа најубавата приказна. Нема потреба од многу ентериерски кажувања. Во нејзината одаја сме сами, јас и јас. Зад нас, е некаков пејзаж што ме потсеќа на времето кое задолжително ќе ги брои календарските големини, од еден до триесет, со ниет ...