Štit je trouglasti plave boje i vodoravno je podeljen zlatnom gredom. U donjem polju štita iz levog ruba izvire oklopljena srebrna ruka. Ruka u šaci ima srebrni mač koji u gornjoj polovini štita prati srebrni polumesec okrenut ka gore sa zlatnom osmokrakom zvezdom. Iznad štita je srebrna kaciga sa zlatnom krunom na kojoj leži srebrni polumesec okrenut na gore sa osmokrakom zvezdom. Plašt je plavo zlatni i nalazi se sa obe strane.
Literatura: Marko Atlagić: Grbovi najznačajnijih srpskih plemićkih porodica u zadarsko-kninskom kraju
Poruku je izmenio Turkmenbashi, 15.10.2009 u 18:35
U crvenom polju štita iz levog ugla izlazi savijena ruka obučena u plavo. U njenoj šaci je srebrna sablja sa zlatnim balčakom. U gornjem desnom uglu štita je šestokraka zvezda a ispod balčaka sablje je srebrni polumesec okrenut nadole. Iznad štita je srebrna turnirska kaciga iz koje se sa leve strane pruža srebrno crveni plašt. Sa desne strane plašt je plavo zlatni. Ispod štita je deviza (moto): "Sinobad di Knin".
Literatura: Marko Atlagić: Grbovi najznačajnijih srpskih plemićkih porodica u zadarsko-kninskom kraju
Grbovi nekih plemićkih porodica u dubrovačkom kraju
Bošković
ŠTIT: Poluokrugli štit je plave boje sa zlatnim rubom; na zelenom podnožju plavog štita je srebrni pelikan koji svojom krvlju (razdire prsa) hrani troje srebrnih mladih.
NAKIT: Iznad štita je srebrna kaciga - šlem, iznad kojeg se nalazi zlatna kruna iz koje raste srebrni jednorog.
PLAŠT: Sa desne strane plavo-zlatni, a sa leve crveno-srebrni.
Literatura: Marko Atlagić - GRBOVI NEKIH SRPSKIH PLEMIĆKIH PORODICA U DUBROVNIKU
ŠTIT: Poluokrugli plavi štit je koso podeljen zlatnom gredom u čijoj je sredini crvena ruža, a sa njene desne i leve strane nalazi se po jedan srebrni krin (ljiljan); iznad i ispod grede je po jedna crvena ruža sa zlatnim tučkom.
NAKIT: Iznad štita je srebrna kaciga sa zlatnom krunom iz koje rastu raširena plava krila između kojih je crvena ruža.
PLAŠT: S desne i leve strane plavo-zlatni.
Izvori: Wikipedija, Marko Atlagić - GRBOVI NEKIH SRPSKIH PLEMIĆKIH PORODICA U DUBROVNIKU
ŠTIT: Poluokrugli štit je vodoravno podeljen. Donje srebrno polje je tri puta koso podeljeno sa tri crvene grede, u gornjem plavom polju nalazi se srebrna kula sa jednim plavim vratima i dva prozora u gornjem delu, a kula se završava srebrnim kruništem.
NAKIT: Iznad štita nalazi se zlatna kruna bez šlema.
PLAŠT: Nema.
Izvori: Wikipedija, Marko Atlagić - GRBOVI NEKIH SRPSKIH PLEMIĆKIH PORODICA U DUBROVNIKU
Dinastija Vojislavljević je vladala od X do druge polovine XII vijeka.
Pečat arhonta Petra (X v.), najvjerovatnije oca kneza Vladimira, najstariji je sačuvani materijalni dokaz o nekom dukljanskom vladaru. Sv. Vladimir je prvi dukljanski vladar o kome postoje pisani istorijski izvori. Vladao je od 970. do 1016. Bio je oženjen Kosarom, kćerkom makedonskog cara Samuila. Njihova ljubav je ovjekovječena u Ljetopisu popa Dukljanina (sredina XII v.)
Knez Vojislav je 1042. godine definitivno oslobodio Duklju od vizantijske vlasti i time joj obezbijedio teritorijalno proširenje i nezavisnost.
Prvi krunisani kralj Duklje bio je Mihailo Vojislavljević, kojem se 1077. g. papa Grgur VII obraća kao kralju Slovena. Za vrijeme kralja Bodina (1082-1101) u sastavu Duklje su (od XI v. Zete) neko vrijeme Raška, Bosna, Travunija i Zahumlje. Tada država Vojislavljevića dostiže vrhunac moći. Dukljansko-zetskom državom (Kraljevstvom Slovena), koju su neprestano potresale dinastičke borbe, vladali su kraljevi: Mihailo, Dobroslav, Kočopar, Vladimir, Jakvinta, Dorđe, Grubeša, Gradihna, Radoslav i knez Mihailo, posljednji vladar iz dinastije Vojislavljevića.
Nakon rascjepa hrišćanstva (1054), Dukljansko-barska biskupija je uzdignuta na stepen nadbiskupije (1089). Kasnije je, na osmovjekovnom arhiepiskopskom nasljeđu, osnovana Zetska episkopija(1219).
Istorijat državnog grba Crne Gore može se pratiti od prve crnogorske dinastije Vojislavljevića do danas.
Na osnovu pečata kralja Đorđa (koji je vladao od 1114-1118. g. i ponovo od 1125-1131. g.) urađena je rekonstrukcija grba-simbola dinastije Vojislavljevića. Ovaj grb spada u period rane heraldike (1096-1150).
Zlatna kosa lenta, s (heraldičke) lijeve u (heraldičku) desnu stranu, razdvaja dijagonalno crveni izduženi štit.
Na grbu Vojislavljevića zastupljene su boje crvena i zlatna, kojima se u heraldičkoj simbolici predstavljaju hrabrost i velikodušnost.
Napomena: Svi naredni tekstovi iz oblasti "Crnogorski državni i dinastički grbovi" su preuzeti sa ove stranice.
Balšići, potomci velikaša Balše, bili su moćni feudalci u Zeti, crnogorska srednjevjekovna dinastija, druga po redu. Balša 1 Balšić, rodonačelnik dinastije, imao je tri sina: Stracimira (umro 1372), Đurađa (1362 - 1378 ) i Balšu II (1378-1385). Kao gospodari Zete pojavljaju se već 1360, a godinu dana kasnije uspijevaju da se osamostale, u odnosu na Srpsko carstvo, i time obnove nezavisnost i suverenost Zetske države.
Vlast Balšića se prostirala na Zetu, Bar, Budvu i Sjevernu Albaniju, a potom se proširila na Drivast i Prizren. Đurađ I je 1373. osvojio Konavle, Trebinje i Dračevicu. Balša II (1378-1385) je zahvaljujući ženidbi s Komninom, ćerkom despota Jovana Asena od Valone, proširio svoju državu na jugu sve do Drača. Godine 1385. uspio je da zauzme Drač, a iste godine gine u ratu sa Turcima kod Berata. Prikliještena između Turaka, Mlečana, Despotovine i države Tvrtka I, Zeta Balšića se sve više smanjivala. Balšu II je naslijedio sinovac Đurađ II Stracimirović Balšić (1385-1403), uman državnik i pragmatična politička ličnost, čije teritorije su se čas povećavale čas smanjivale u burnom periodu nadiranja Osmanskog carstva. Oženio se (1386) Jelenom, ćerkom srpskog kneza Lazara Hrebeljanovića.
Nastojao je da ojača oslabljeni položaj Zete i povrati izgubljene teritorije. Da ne bi došao u sukob s Turcima, nije smio ulaziti ni u kakve saveze, niti je učestvovao u Kosovskom boju (1389). Obračunao se sa Radičem Crnojevićem. Njegov nasljednik Balša III (1403-1421) zaratio je sa Mlečanima da bi povratio izgubljene teritorije, ali umire u toku rata, i oni zauzimaju sve njegove gradove. Smrću Balše III vladarska porodica Balšić je prestala da postoji. Potomci Balšića se potonji put pominju oko 1500. godine.
Druga crnogorska dinastija, Balšići, u heraldičkoj tradiciji baštini dva grba. Grb Balšića sa višekrakom zvijezdom prvi put je objavljen u čuvenom Rihentalovom zborniku (1420) sa Opšteg crkvenog sabora u Konstanci (1414).
U svim kasnijim grbovnicima iznad kacige je vuk, dok se u štitu pojavljuju zvijezde sa različitim brojem kraka (sedam, osam, devet, sedamnaest, dvadeset tri...).
Grb Balšića je sedmokraka srebrna zvijezda na trouglastom crvenom štitu. lznad srebrne kacige iz zlatne krune izlazi srebrni vuk sa isplaženim crvenim jezikom. Plaštje crveno - srebrne boje.
Sedmokraka zvijezda je simbol sklada, sveukupnosti, uobličavanja a crveno hrabrosti i velikodušnosti. Srebrni vuk simboliše čistotu i čestitost, uz hrabrost i tvrdoglavost.
U istoriji Cme Gore Balšićima pripada posebno mjesto a prije svega što su, oslanjajući se na tradiciju i svijest o ranijem državnom nasljeđu, uspjeli da se osamostale od srpskog državnog centra i Zetu konstituišu kao samostalnu državu, proširujući teritoriju ili braneći njen opstanak od aspiracija Turaka i Mlečana, kao i moćnog okruženja.
Predak Balšića je u Zetu došao iz Provanse (Francuska) krajem XIV vijeka, za vrijeme Jelene Anžujske, srpske kraljice, žene kralja Uroša I. Balšići su pripadali aristokratskom staležu. Postali su najmoćniji zetski feudalci i oblasni gospodari. Na vrhuncu državne moći Zeta se pod Balšićima prostirala od rijeke Maće u Albaniji do Dubrovnika i od Lovćena do Prizrena, sa svim primorskim gradovima od Drača do Cavtata, osim Kotora. Balša III, sin Đurađa II Stracimirovića i Jelene, sestre srpskog despota Stefana Lazarevića, titulisao se kao "gospodar zemlji zetskoj i svemu zapadnom primorju". Njegova vlast u Zeti bila je neprikosnovena. Pošto je sa 17 godina stupio na prijesto, u početku je državom faktički upravljala njegova majka, Jelena Balšić (1442), gospođa Lena, žena velike obdarenosti, istančanog ukusa, mudra i vrlo odlučna. Njena pisma, sačuvana u Goričkom zborniku, izuzetne literalne vrijednosti, rijetko su svjedočanstvo o kulturnim prilikama u srednjevjekovnoj Zeti prve polovine 15. vijeka.
Drugi grb Balšića rekonstruisan je na osnovu nekoliko primjeraka novca iz vremena ove dinastije. Na najvećem broju novčića iznad kacige je predstavljen vuk, dok se u štitu vuk javlja na novcu Đurađa II i Balše III. Prvu rekonstrakciju grba na osnovu novca uradio je Aleksandar Palavestra u knjizi "Rodoslovne tablice i grbovi srpskih dinastija i vlastele", publikovanoj 1987. u Beogradu. Od tada je ovaj grb često kopiran i eksploatisan. Takođe, po uzoru na njegov izgled urađene su i nove verzije.
U trouglastom (normanskom) crvenom štitu nalazi se srebrna glava vuka. Iznad srebrne kacige iz zlatne krune izlazi srebrni vuk sa isplaženim crvenim jezikom. Plašt je crveno - srebrne boje.
Srebrni vuk simboliše čistotu i čestitost, uz hrabrost i tvrdoglavost. Crvena podloga dopunjava simboliku hrabrošću i velikodušnošću.
Poruku je izmenio Turkmenbashi, 15.10.2009 u 18:32
Crnojevići su vladarska zetska porodica. Prvi put se pominju 1331. kao gospodari Gornje Zete. Za vrijeme Balše II, gornjozetski velikaš Radič Cmojević se odmetnuo od Balšića. Nakon kraja ove dinastije, Crnojevići se bore sa Đurđem Brankovićem, koji je po ujčevini bio zakoniti nasljednik Balšića, za prevlast u Zeti. Novi vladari Crnojevići su se oslanjali na pomoć Venecije. Stefanica (Stefan) Crnojević je nosio mletačku titulu Vojvode od Zete. On je učvrstio vlast nove dinastije.
Kad su Turci prvi put zauzeli Zetu (1479), njegov sin Ivan se sklonio u Italiju. Poslije smrti Mehmeda II Osvajača vratio se u zemlju, kojom upravlja kao turski vazal, okrenuvši se protiv Mlečana. Zadržavši planinski dio Gornje Zete, on je prijestonicu iz Žabljaka prenio na Cetinje. Ivan Crnojević je utemeljivač Crne Gore.
Sa trećom crnogorskom dinastijom, Crnojevićima, ustaljuje se i državna heraldička tradicija Crne Gore. Naime, zlatni krunisani dvoglavi orao uzdignutih krila na crvenom štitu postaje stalni grbovni simbol na budućim crnogorskim državnim grbovima.
Dinastički grb Crnojevića je zlatni krunisani dvoglavi orao raširenih uzdignutih krila u poletu na trouglastom iskošenom crvenom štitu.
Plašt je crveno-zlatan. Iznad štita je kaciga sa zlatnom krunom iz koje izlazi crni zmaj raširenih krila sa crvenim jezikom.
Zlatni dvoglavi orao simbolizuje velikodušnost, snagu, veličinu, otpor neprijatelju kao i jedinstvo duhovne i svjetovne vlasti. Iznad orlovih glava je po jedna kruna, simbol suvereniteta, a koje predstavljaju duhovnog i svjetovnog vladara.
Crni zmaj je simbol postojanosti i nepokorivog branioca.
Osnivač dinastije Crnojevića je Stefan-Stefanica, koji je Zetom upravljao od 1451. do 1465. godine. Najistaknutiji vladar iz dinastije je Stefanov sin, Ivan (1465-1490), za vrijeme čije vladavine se razvija i utemeljuje ideja o državnoj samostalnosti i nezavisnosti zemlje crnih brda", za koju se ustaljuje ime Cma Gora.
Ivan Crnojević je stekao mletačko plemstvo na sjednici mletačkog Velikog vijeća 24.02.1473. godine. On oslobađa veliki dio Zete od Turaka i Mlečana, obnavlja državu i premješta državnu prijestonicu, najprije sa Žabljaka na Obod a potom na Cetinje. Na Cetinju podiže svoju rezidenciju-dvorac (1482) i manastir (1484), posvećen Rođenju Bogorodice, kao novo, nakon Vranjine, sjedište zetskih mitropolita (1485).
Rekonstrakcija grba Ivana Crnojevića rađena je na osnovu pečata sa Povelje od 4. januara 1485. godine, kojom se osniva manastir na Cetinju, kao i na osnovu ostataka kamene plastike sa ovog manastira.
Grb Ivana Crnojevića je zlatni krunisani dvoglavi orao na crvenom štitu.
Zlatni dvoglavi orao simbolizuje velikodušnost, snagu, veličinu, otpor neprijatelju kao i jedinstvo duhovne i svjetovne vlasti. Iznad orlovih glava je po jedna kruna, simbol suvereniteta, a koje predstavljaju duhovnog i svjetovnog vladara.
Drugi istaknuti vladar iz dinastije Crnojević je Ivanov sin Durđe (1490-1496), ličnost izuzetne kulture i obrazovanja, čovjek renesansnog duha i moćne vizije. Za opstanak svoje zemlje borio se mačem, perom i krstom. On je ostavio dubok trag u kulturi Cme Gore. Osnovao je prvu državnu štampariju (u svijetu), 1493. godine, (prvo na Obodu, pa na Cetinju). Štamparija je za vrijeme vojvode i gospodara Đurđa Crnojevića radila pod upravom jeromonaha Makarija od Černije Gori" (od 1493. do kraja 1496). U Crnojevića štampariji, prvoj kod Južnih Slovena, pečatane su ćiriličke crkvene knjige. Štampano je šest prvotipnih izdanja: Oktoih prvoglasnik (4.1 1494), Oktoih petoglasnik, Psaltir, Molitvenik, Četvorojevanđelje i Cvjetni triod. Izdanja iz Crnojevića štamparije su izuzetne ljepote, bogato ukrašena lijepim inicijalima i drugim detaljima.
Tokom svoje kratkotrajne vladavine, od 1490. do 1496. godine, Đurđe Crnojević je težio kultumom napretku i preporodu svoje države. Poslije odlaska Đurđa Crnojevića iz zemlje (1496) prestaje da radi i štamparija.
Grb Đurđa Crnojevića je rekonstruisan na osnovu ukrasne zastavice sa prve stranice Oktoiha prvoglasnika. Iako grb u Oktoihu više označava državnu i vladarsku suverenost, u literaturi se tretira i kao lični grb Đurđa Crnojevića.
Lični grb Đurđa Crnojevića je krunisani zlatni dvoglavi orao na crvenom štitu. Na grbu su ukomponovani inicijali Durđa Crnojevića. Iznad glava orla je zlatno slovo B (Blagovjerni), a između desne glave i desnog krila orla zlatno Gn (Gospodin). Između lijeve glave i lijevog krila orla je zlatni inicijal Go (Đurađ), dok su na grudima orla crvena slova Cr (Crnojević).
Zlatni dvoglavi orao simbolizuje velikodušnost, snagu, veličinu, otpor neprijatelju kao i jedinstvo duhovne i svjetovne vlasti. Iznad orlovih glava je po jedna kruna, simbol suvereniteta, a koje predstavljaju duhovnog i svjetovnog vladara.
Inicijalima na štitu oličen je nosilac grba, dok je inicijal na grudima orla simbol pripadnosti dinastiji.
Durđe Crnojević se u svojoj politici oslanjao na Veneciju (Mletačku republiku). Nastojeći da pokrene krstaški rat protiv Turaka, povezao se sa francuskim kraljem Karlom VIII Anžujskim. Turci su za to saznali, tako da je Đurđe morao da napusti zemlju (1496). Turski eksponent postao je njegov brat Stefan, dok je drugi, Staniša, primio islam i dobio ime Skender-beg. Kada su Turci Stefana uklonili s vlasti, Đurđe se vratio u Crnu Goru. Međutim, Turci su ga zarobili i odveli u Anadoliju. Tamo je i umro 1503. godine. Skender-beg Crnojević je upravljao Crnogorskim sandžakom od 1514. do 1528. Time se, između ostalog, objašnjava specifična autonomija koju je Crna Gora imala u Osmanskom carstvu. Kao nukleus države Vojislavljevića, Balšića i Crnojevića -Zeta je od kraja 15. vijeka bila pod stalnom jakom turskom upravom. U Zeti su Balšići i Crnojevići ostavili dubok trag. Podstičući otpor protiv Osmanlija, jačali su tradiciju oslobodilačke svijesti.
Period poslije odlaska iz zemlje Đurđa Cmojevića, posljednjeg gospodara Crne Gore iz te dinastije, i njegovog silaska sa istorijske scene, obilježen je u heraldici pojavom oblasnih grbova.
Grb Zete u sebi baštini državotvornu ideju i naslanja se na heraldičku tradiciju Balšića. On je modifikovan i dodat mu je još jedan elemenat - zlatni krug. U zlatnom krugu je zvijezda.
Na grbu Zete unutar crvenog štita je zlatni krug, a u njemu crvena šestokraka zvijezda.
Grbovnom simbolikom, koju čine na crvenoj podlozi zlatni krug, simbol velikodušnosti i zaštite i crvena šestokraka zvijezda, simbol boga Marsa (bog rata), izražene su i istaknute slobodarske težnje.
Crnogorskim primorjem su kroz istoriju vladali Vojislavljevići, a dijelom Balšići, Crnojevići i Petrovići. Grbalj i Solila su pripali Mletačkoj republici tek u doba vladike Save Petrovića. Iako je Zetsko ili Crnogorsko primorje zadugo bilo pod tuđinskom vlašću (Mletačke republike, Turske, Francuske i Austrije) ono je uvijek činilo prirodnu cjelinu sa svojim zaleđem, kako geografsku i istorijsku tako i etničku. U doba Petra I Petrovića Njegoša ostvareno je kratkotrajno ujedinjenje Crne Gore i Boke Kotorske (1813-1814). Tek 1878. Crna Gora je, odlukama Berlinskog kongresa, izašla na svoje more. Ona je tada oslobodila Bar i Ulcinj, a znatno kasnije pripojila je i ostali dio Primorja matičnoj državi.
Primorje i primorske zemlje se od XII vijeka javljaju u opisu kraljevskih titula raznih vladara. Uz kraljevsku titulu Nemanjića išli su i pretenciozni vladarski grbovi, u kojima se uvijek pojavljivao i grb ili simbol primorskih zemalja".
Na grbu Primorja u crvenom trouglastom štitu nalazi se savijena srebrna oklopljena ruka, okrenuta udesno, koja u šaci drži sablju "krivošiju ".
Srebrna oklopljena ruka sa mačem, prikazana na crvenoj podlozi, simboliše vjeru, iskrenost, pravednost i hrabrost u vječitoj borbi za slobodu.
Paštrovići, koji se prostiru od krajnjeg južnog dijela Boke Kotorske - od Zavale do Spiča, između Jadranskog mora i Crmnice, bili su poznata crnogorska kneževina sa mnoštvom sela, dvanaest plemena i dvije bankade. Zbog veoma značajnog geografskog položaja imali su veliku ulogu u raznim istorijskim događajima.
Paštrovići su bili izloženi brojnim političkim i kulturnim uticajima. U prošlosti su prošli kroz više epoha: ilirsku, rimsko-vizantijsku, slovensku, mletačku, francusku i dvije austrijske. Svaka je ostavila svoj trag. Održavali su veze sa zaleđem. Svaki važniji događaj u Crnoj Gori imao je odjeka i u Paštrovićima, i obrnuto. Bili su značajna oblast u državi Vojislavljevića, Nemanjića, Balšića, Crnojevića i Petrovića. Godine 1423. priznali su mletačku vlast i dobili autonomiju. Pod mletačkom upravom bili su sve do propasti Republike 1797. Pomagali su Ivana Crnojevića i Petroviće u oslobodilačkoj borbi. Turcima nikad nijesu plaćali porez.
Posljednji i najslavniji knez Paštrovića bio je Stefan Štiljanović, zet Crnojevića. Bio je dobrotvor i posjedovao je sedam mlinova. Zbog sukoba sa Mlečanima sve je ostavio svome narodu i otišao u Srem, 1498. godine. Tamo se borio protiv Turaka i učestvovao u međusobnim sukobima vlastele u južnoj Ugarskoj. Njegovi preci su bili štitonoše na raškom dvoru i u diplomatskoj službi Balšića i Crnojevića. Umro je u gradu Šiklošu (Baranja) i ubrzo je, 1543. proglašen za sveca. Njegove su mošti počivale u sremskom manastiru Šišatovac do početka Drugog svjetskog rata, kada su prenesene u beogradsku Sabornu crkvu. Oko njegovog imena splele su se brojne legende. Stefan Štiljanović je mnogo prisutniji u književnosti, legendi, bakropisu i slikarstvu, nego u istorijskim izvorima.
Vlastela paštrovska je razvijala duh zajedništva, istorijske i narodne pripadnosti, što je uslovilo i nastanak grba Paštrovića.
Na grbu se nalazi Sveti Stefan Prvomučenik, arhiđakon. Sv. Stefan Prvomučenik je u vrijeme vladavine Nemanjića bio svetitelj-zaštitnik vladarske porodice.
Na grbu Paštrovića prikazana je figura Sv. Stefana Prvomučenika na srebrnom štitu.
Citat
