Nema podataka o premošćavanju Dunava između današnjeg Novog Sada i Petrovaradina u ranoj prošlosti, kada su ovde već postojala naselja. Za rimski period postoje samo pretpostavke.
Zna se da su Vizantijci, u borbi sa Mađarima za ove krajeve, prešli na bačku stranu kod Petrovaradina 1164. godine, i da je ovde jedan dvorjanin ugarskog kralja Stevana V imao skelu 1267. godine. Poznato je da je sultan Sulejman Veličanstveni na tom mestu prelazio Dunav 1526. i 1529. godine, pa se sa sigurnošću može tvrditi da su Turci, izuzetni graditelji pontonskih mostova, povremeno premošćavali reku
Prvi pontonski mostovi, za koje se tačno zna da su ovde postojali, datiraju posle oslobođenja Petrovaradina od Turaka 1687. godine, odnosno 1691. godine, kada je bila bitka kod Slankamena, i tad je prikazan pontonski most na jednoj gravuri. Most postoji i 1694. godine, kada se nasuprot Petrovaradinskoj tvrđavi koja se gradi, sa druge strane javilo prvo naselje sa mostobranom, začetak budućeg Novog Sada. Od tada pa sve do prvog svetskog rata 1914. godine tu će se sklapati pontonski most, ali ne uvek na istom mestu. Glavna prepreka bila je brzina i dubina Dunava uz plavljeni priobalni teren. Pontonski most će tek od kraja XVIII veka, tačnije od 1788. godine, stalno biti lociran na određenom mestu - između mostobrana na novosadskoj strani i Tvrđave na suprotnoj.
Za vreme bitke kod Petrovaradina, između Turaka i austrijske vojske, kod ove strategijske tačke bilo je čak dva pontonska mosta, koji su tada, a i nešto kasnije odigrali vaznu ulogu - kada je princ Eugen Savojski udario na Beograd. Pontonske mostove postavljali su vojnici "pontonjeri", i čuvala ih je četa vojnika na čelu sa oficirom, a svi zajedno su se brinuli oko održavanja i bezbednosti. Po sredini mosta bio je pokretni deo za prolaz lica, a preko mosta, kad bi prolaz bio slobodan, mogla su uporedo ići dvoja kola, ali nije imao pešačku stazu. Noću je most bio osvetljen fenjerima, a na ulazu sa ove strane za strance se naplaćivala mostarina, dok su Novosađani i Petrovaradinci bili oslobođeni te takse. Pre pojave leda most je rasklapan i do proleća čuvan u zimovniku.
Pontoni su bili dugi deset, a široki dva hvata, sa vrhovima od lima, isključivo pravljeni od hrastovine i vezivani jakim užadima i lancima, da ih vetar ne raskine i ne raznese, kao što se to u više mahova događalo. Most je bio dug 420 koraka i imao je 32 pontona a smatran je za najlepši u imperiji, kako o tome piše Franc Sams u "Topografiji Petrovaradina i njegove okoline" 1820. godine.
Otvaranje mosta obavljeno je uz veliki ceremonijal. Okupljeni narod je sakupljao preostalo tesano iverje tzv. "navalu", verujući u njegovu čudotvornu moć. Most je bio pod upravom vojnih vlasti do 1847. godine, a od tada se daje civilnim zakupcima. Za vreme bune 1848-1849. godine je pod ugarskom komandom Titelsko-šajkaškog bataljona. Krajem XIX i početkom XX stoleća, naizmenično su mostom rukovodile novosadska i petrovaradinska opština.
U most je 1852. godine udario jedan remorker i potopio ga, a deset godina kasnije opet ga je srušila jedna lađa, dok se 1896. godine desio sličan slučaj, kada su pontoni plovili sve do Zemuna.
Citat
